Privacy is dood

Nee bedankt, ik wil niet op LinkedIn. Dan gaat iedereen me steeds toevoegen zodra ik ze ontmoet heb tijdens een of ander netwerkevenement. Of nog erger, ze voegen me toe zonder dat ik ze ooit gezien heb.

Een ondernemer, reclameman en coach voor wie ik veel respect heb, waarschuwde me daar onlangs voor. Hij is rond de veertig en heeft al de nodige successen behaald. Hij weet zijn originele ideeën goed neer te zetten. Eigenlijk heeft mijn coach niet zoveel mensen nodig.

Om progressie in ons vak te maken hebben de meesten van ons andere mensen nodig, om ons te inspireren of aan te sporen door ons in te huren of aan te nemen. Netwerken is daarom ‘of the essence’. Maar hoe ver wil je gaan met netwerken en in hoeverre wil je je relaties en ook je kennis delen? En wanneer en waar stopt die behoefte? Of eigenlijk, hoe belangrijk is privacy voor je?

Als je de respectabele leeftijd van veertig gepasseerd bent, is je privacy waarschijnlijk enorm belangrijk voor je (of moet ik u zeggen?). Ben je een puber van twaalf, dan begrijp je waarschijnlijk het hele concept van privacy niet. Als ik in het openbaar vervoer de (telefonische) gesprekken van mijn medereizigers hoor, wordt het mij duidelijk dat de grenzen van privacy in korte tijd nogal zijn opgerekt. Afgelopen zomer moest ik voor het eerst in mijn carrière veel interviews geven. Aan mijn oprechtheid twijfelde niemand, maar voor het pr-bureau met ons in zee wilde, werd ik wel volledig gescand. Tevens werd mij verzocht het een en ander aan persoonlijke content van internet te verwijderen. Aanvankelijk wilde ik niet, maar vertrouwend op hun ervaring ben ik toch maar overstag gegaan. Foto’s en teksten van feesten en waar ik wat al te vrolijk op sta. Bewaarde gesprekkenwaar ik te uitgesproken praatte over zaken als abortus en religie. Dat soort persoonlijke details mochten opeens niet meer.

Voor het eerst had ik het gevoel dat ik misschien iets te verbergen had. Of is de les dat het sociaal wenselijk is dat je dingen maar beter kunt verbergen? Ruimhartig met de meer aparte karaktereigenschappen van je persoonlijkheid omgaan, daar weten die tieners wel raad mee. Als je niet bewust de val van de Muur hebt meegemaakt, of beter nog de inhuldiging van Beatrix, dan leef, drink, feest, werk, seks, huil en zweet je online. Waarom? Omdat je niet beter weet. Omdat je niet weet wat ‘mieters’ betekent. En ondertussen wordt alles keurig online geregistreerd en gedeeld met anderen. Het verbaasde me niks dat de moderne recruiter eigenlijk verwacht dat er van nieuwe, jonge werknemers foto’s te vinden zijn, al drinkend met vrienden. De persoon van onder de vijfentwintig jaar die dit soort foto’s online niet aanbiedt, heeft iets te verbergen of is een social loser.

Het is te hopen dat de gezapige ouderen onder ons binnenkort gesteund en verrijkt zullen worden door een fraaie overheidscampagne van SIRE. Een inburgeringcursus om de Nederlanders van boven de veertig te laten integreren in onze moderne wereld. Een stappenplan dat net zo waardevol zal blijken als de folders die de westerse emancipatie van de vrouw uitleggen aan allochtone mannen.

‘It’s a brave new world’ waar privacy weinig waarde meer heeft, want dat is zo ouderwets.

Bron: http://www.emerce.nl/nieuws/column-privacy-is-dood