Richard doet Emerce; Generatiekloof

Gaap, weer een applicatie voor op mijn profiel. Minstens elke week is er een nieuwe gadget die ‘het helemaal is’. Mijn Facebook-vrienden sturen me dan namelijk allemaal een uitnodiging voor dezelfde applicatie. Ze benoemen me tot meest creatieve persoon, of ik word aangeprezen als degene met het meeste ‘sex appeal’.

Mijn foto is toch wel kuis genoeg? En moet ik dat label op mijn profiel eigenlijk wel openbaar zichtbaar hebben? Wat zullen de investeerders van onze start-up wel niet denken? Sexy zijn mag heus, per slot van rekening hebben wij ons netwerk destijds verkocht als sexy. Maar ik ben nu onderdeel van een soort netwerkdraak waarbij ik me niet meer thuis voel. Zal ik mij helemaal afmelden, om nooit meer gevonden te worden via Facebook? Dat schijnt trouwens een verschrikkelijk gedoe te zijn. Er is zelfs een club opgericht van mensen die hierover kunnen meepraten. Om al deze problemen voor te zijn, heb ik daarom besloten om een passief leven te leiden op deze site. Ik accepteer even geen enkele applicatie meer.

Gisteren werd ik door een meervoudig internetondernemer getrakteerd op een pizzapunt met een cola light. Ze vond zichzelf al een stuk ouder worden. Zeventien jaar was ze, de helft van mijn leven. Oh my god, wat voelde ik me oud. Gelukkig vertelde ze me dat mannen uit Amsterdam zo cool zijn en dat tegenwoordig iedereen een open relatie heeft. Bofte ik even. Heel even wenste ik dat ons gesprek via Facebook plaatshad. Dan kon ik haar negeren, of tenminste mijn gezichtsuitdrukking verbergen. Maar nu zat ik in de felle zon met een mengsel van gesmolten kaas en champignons in mijn weekendbaard geplakt.

Ons leeftijdverschil kon ik maar net overbruggen. In ‘internet meets evolutie’-termen was het alsof ik, de Neanderthaler, aan het lunchen was met een doorgeëvolueerde Homo Sapiens. Maar dan wel eentje die nog zo jong is dat ze bij netwerkborrels niet naar binnen mag. Sterker nog, ze mag volgens de Amerikaanse wet zelfs niet naar het toilet in een ruimte waar ook alcohol wordt geschonken. Evengoed, haar generatie is slim, en haar vrienden verdienen allemaal leuk met hun start-upjes. Nou ja, start-upjes, ze bouwen Facebook-applicaties die op de juiste manier online gelanceerd worden. Vervolgens trekken ze in korte tijd zoveel traffic dat alleen de bannerinkomsten al salarissen betalen waarvan ik slechts kan dromen. Ik ben een bejaarde vriend van haar. Haar rijkere vrienden zijn haar eigen leeftijdgenoten.

Zij doen iets goed, die jongelingen. Ze pieken vroeg. Ze falen ook, maar starten dan gewoon weer iets nieuws. En als het bedrijf zo groeit dat ze de rekeningen niet kunnen betalen, dan verkopen ze het aan een groter bedrijf. Het klinkt allemaal zo makkelijk, en dat is het voor hen ook. Zij kunnen het omdat ze in zichzelf geloven en omdat ze weten dat er zoveel meer mogelijkheden zijn die tot succes kunnen leiden.

Ze gaf mij nog een advies mee. Toen ik vertelde wat wij met Respectance binnenkort aanbieden op Facebook, moest ze hard lachen. Ze vond het serieus leuk. Maar het kon nog beter. Ik besefte opeens dat ik deze waardevolle feedback nooit van een veertigjarige had kunnen krijgen.