Opgroeien

“Honestly man, this is the internet. If people have holy cows they aren’t supposed to be in this industry.”

Ik skype nog even met mijn oud-marketing manager van Respectance in Frisco. Ik lig thuis in bed, zij is net haar dag begonnen. We lachen nog wat over het vorige stukje dat ik had geschreven over de leegte in Second Life. Het blijkt dat er echt fans zijn van deze ruimtes. En ze zijn niet blij met minder positieve opmerkingen van de boze buitenwereld.

Het is voorspelbaar dat als ik in Amerika iets zeg over hun land, dit snel felle reacties oproept. In het minste geval ben ik voor altijd verdacht en zal mijn ‘European’ accent dat van een verrader zijn en niet van een charmante trofee. Het is een mooi avontuur. De kunst van het loslaten begin ik al aardig onder de knie te krijgen. Eerst heb ik mijn relatie opgegeven om naar Amerika te kunnen en te start-uppen. Nu zit ik twee jaar later weer helemaal terug in Amsterdam. En alleen. Maar ik heb veel geleerd, ook over de United ‘Stats’ of America.

Een startup runnen is als het laten opgroeien van een baby. Je kan moeilijk het kind van moeders buik grissen bij de geboorte en het leren piano spelen. Of leren voetballen, in het geval van mijn vader. De site groeit zelf, in zijn eigen tempo. Je moet blijven voeden, je moet blijven waken en aandacht geven. Maar de baby kan niet in een jaar tijd een volwassen persoon zijn. Die verwachting hebben we bijgesteld. Maar de potentie van het kind, want het is geboren in openbaarheid, is nog steeds overweldigend.

Het is ons gelukt om de markt in beroering te brengen. Van de twee grootste concurrenten, weten we dat ze nog steeds aan het zoeken zijn hoe ons product bij te benen. En wij zijn pas een jaar bezig. De grootste concurrent al meer dan tien jaar. Ze hadden nog nooit noodzaak gehad om iets te doen aan hun sites. Sinds wij er zijn, liggen in één keer hun zenuwen en zwakke plekken bloot.

Misschien is dat ook iets wat een kind doet bij ouders. Opeens gaat papa voorzichtiger autorijden. Doet liever geen al te gekke dingen meer. Ouders voelen zich verantwoordelijk en worden met zichzelf geconfronteerd. En van hun kleine kind hebben ze allemaal de verwachting, stiekem, dat het ooit een beroemde wetenschapper, president of popster zal worden. Of voetballer, in het geval van mijn vader.

Het wonderbaarlijke is dat als het voor de buitenwereld lijkt dat je steeds minder hebt, je zelf weet dat het tegenovergesteld is. Ik ben terug voor een reden. De wereld is de markt. En ons kind gaat al op jonge leeftijd talen leren.

Inderdaad, de heilige koeien zijn op het eerste gezicht meer aanwezig in dit platte land. Als ik uit het NS- dubbeldekkertreinraampje kijk, zijn ze overal. Nergens wordt de witte melk die ze voortbrengen zoveel ingenomen als in het holle land. En toch weet ik dat de jeugd in dit land de kunst verstaat om zelfstandig een weg te kiezen. Zich weinig aan te trekken van hun ouders. Zo gaat ook ons kind groot worden. Net zo groot als de stats van de gemiddelde Nederlander.

Dit artikel is 11 september 2008 gepubliceerd op http://www.emerce.nl

http://www.emerce.nl/nieuws/column-opgroeien